Bevallingsverhaal #2

Het is gewoon alweer bijna een jaar geleden. Over 2 weken vieren we Amber haar eerste verjaardag, dan is ze officieel geen baby meer. Wat vliegt zo`n jaar snel voorbij, echt niet normaal. Vorig jaar in deze tijd was ik er zo klaar voor, en vooral heel erg klaar mee, die zwangerschap, laat maar komen die baby! Maar we moesten nog even geduld hebben.

Due Day

Net als bij Renee kwam ook deze keer de uitgerekende datum, en ook ditmaal geen signalen van een beginnende bevalling. Geen krampje of wee te bekennen. Ik plaatste een foto op facebook van mezelf en die dikke buik, met de mededeling dat er nog geen baby was. Iedereen grapte dat het dan waarschijnlijk toch een kerstkindje ging worden, neeeee!! alsjeblieft niet…. Ten eerste leek me dat echt niet handig met verjaardagen enzo, maar ook niet geheel onbelangrijk, vond ik zelf, dan-moest-ik nog-een-week!! Ze geven je een uitgerekende datum, en al weet je natuurlijk wel dat die datum maar een indicatie is, toch houd je je er erg aan vast, en de dagen daarna duurt elke dag als een week, of langer.

Strippen

Die week bij de controle van de verloskundige aangegeven dat ik er wel echt helemaal klaar mee was, en het niet goed voor me voelde om veel langer af te wachten. Gelukkig gaf ze gehoor aan mijn onderbuikgevoel. Ze stelde me voor om als het voor die donderdag niet was begonnen, me te strippen. We maakten gelijk een afspraak voor die dag.

Strippen is een manier om de bevalling op gang te brengen, bij het strippen brengt de verloskundige haar vingers in de baarmoedermond naar binnen. Je moet hiervoor wel al enige ontsluiting hebben. Door voorzichtig met haar vingers ronddraaiende bewegingen rondom het hoofdje van je baby te maken, scheidt ze de vliezen van de baarmoederwand rondom de baarmoedermond. Dit stimuleert je lichaam tot het aanmaken van het stofje prostaglandine. Dit stofje zorgt ervoor dat je baarmoedermond zachter en weker wordt en stimuleert de baarmoeder om te starten met contracties, oftewel je langverwachte weeën.

Die donderdagmorgen nog steeds geen baby, dus kwam de verloskundige om 10 uur langs om me te strippen. Ze gaf aan dat de baarmoedermond er rijp genoeg voor was. Al is het niet een heel prettig iets om te ondergaan, ik kan zeggen dat het me meeviel, het deed niet echt pijn. Anderen kunnen dit anders ervaren natuurlijk. De hartslag van de kleine werd nog even gecontroleerd, dit was prima in orde. De verloskundige ging verder naar haar volgende afspraak, om nog iemand te strippen. Als ik een uur lang regelmatige weeën had moest ik haar bellen. Voor ons kon het wachten beginnen, zou het vandaag gebeuren? Wou zo graag onze kleine ontmoeten, zou het weer een meisje zijn, of toch een jongen? Ik had geen idee…

Het begint wat te rommelen

Na het strippen, de dag maar zo normaal mogelijk verder proberen te gaan. De drie jongste kinderen gingen die middag na school voor het weekend naar de andere ouders. Wel een fijn idee dat het in alle rust kon gaan beginnen, zonder drukte van de andere kinderen.

Rond een uur of twee `s middags kwamen er wat kleine krampjes, maar nog erg onregelmatig. Soms zat er een kwartier tussen, dus nog geen paniek. Nog even een stofzuiger door het huis, en nog wat boodschapjes in huis gehaald etc, hoezo nesteldrang!?

Weeën timen

Om 17 uur kwam Sipke binnen van zijn werk en zag dat ik aan het timen was met de telefoon, het waren nog steeds minimale krampjes maar wel steeds iets langer en regelmatiger, ik vertelde hem dat het al eventjes rommelde. We hebben voor het gemak diepvriespizza`s gegeten. Om half zeven heb ik mijn moeder een berichtje gestuurd dat het er nu wel op begon te lijken dat het zou beginnen. Ze wou heel graag langskomen, dat vonden we geen probleem en ik vond het wel een fijn idee om mijn moeder bij me te hebben.

Geboorteplan

Een echt geboorteplan hadden we niet, door de bevalling van Renee wist ik dat het toch heel anders kon gaan lopen dan je in gedachten had. Ik ben van mening dat een compleet uitgedacht en uitgeschreven geboorteplan je alleen maar vreselijk kan teleurstellen als het uiteindelijk allemaal anders loopt, maar dat is heel persoonlijk. Voor jou kan dit misschien juist rust in je hoofd brengen. Natuurlijk hebben we samen wel dingen besproken, wat we wel, en niet wilden. We hebben Sipke`s oudste dochter Joyce (toen 19 jaar), die op dat moment de opleiding volgde tot kraamverzorgster, gevraagd of ze bij de bevalling wilde zijn. Die vraag had ze op gehoopt maar niet zelf durven stellen, dus dat was een volmondige ja. Heel bijzonder natuurlijk dat je bij de geboorte mag zijn van je eigen broertje of zusje. Ook wij vinden dat nog steeds heel bijzonder haar er bij te hebben gehad.

Goed op te vangen

We hebben Joyce gezegd dat het begonnen was, maar dat we haar wel zouden roepen als we richting ziekenhuis moesten, het kon nog wel even duren. (Deze keer gekozen voor een poli-klinische bevalling in het ziekenhuis) Mijn moeder was inmiddels ook hier, en met zijn drieën zaten we op de bank te praten en wat tv te kijken. De weeën werden steeds iets intenser maar waren goed op te vangen. Dacht echt dat het nog wel even zou duren, in ieder geval tot de volgende ochtend of middag zelfs.

Bel nou toch maar even

Moest me nu wel wat meer gaan concentreren op de weeën, maar was echt heel relaxt. Mijn moeder stond er eigenlijk toch wel op dat ik de verloskundige even zou bellen, ze kwamen nu al ruim een uur om de 5 minuten. Het was op dit moment ongeveer 22.45 uur, het zullen wel haar moedergevoelens tegenover mij zijn, ik had zelf nog helemaal niet het gevoel dat het snel zou gaan. Ik belde de verloskundige, “Goedenavond daar was mijn belletje al” ik denk dat het begonnen is,… ik kom er aan zei ze.

Het was toch zover

Om 23.15 uur was de verloskundige bij ons thuis, en was Joyce ook wakker en aangekleed. Wat zal dat een spannend moment voor haar geweest zijn, haar eerste bevalling, en dan ook nog eens die van haar eigen broertje of zusje.

De verloskundige constateerde twee centimeter ontsluiting, ik dacht, zie je wel… valt mee, duurt nog wel even. Maar toch gaan we nu richting ziekenhuis vertelde ze me. Ja een tweede kan snel gaan zei ze. Mijn moeder keek me aan en gaf me een dikke knuffel. Ze wenste ons veel kracht en sterkte, en vroeg mij en Sipke om haar op de hoogte te houden. We namen afscheid, en vertrokken naar het ziekenhuis, met vlucht-tas en maxi-cosi. Met het gekke idee dat daar straks ons kleintje in zou zitten.

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis (rond 00.00 uur) werden we door onze verloskundige naar de kamer begeleid. Ik ging liggen op het bed en Sipke en Joyce pakten elk een stoel. De weeën werden nu wel heviger maar echt goed te doen voor mij, kon het goed hebben maar raakte wel in een bubbel. Alsof het zo had moeten zijn, lag in de kamer naast ons, de vrouw die mijn verloskundige die ochtend na mij heeft gestript. Ze moest twee bevallingen tegelijk begeleiden.

Ik had in mijn vlucht-tas aan iedereen gedacht, er zat drinken in en auto-drop om te snoepen. Ik heb het geritsel van dat zakje drop vervloekt, kon het geluid niet verdragen, en Sipke maar snoepen.

Vliezen gebroken

De verloskundige had de kraamzorg al gebeld, en ze kwam nog even bij me kijken. Ze vroeg me hoe het ging, het verliep namelijk in de kamer ernaast niet zo lekker kreeg ik het idee. Sipke of Joyce moesten haar roepen als mijn vliezen braken. Inmiddels was de kraamverzorgster er ook.

Nu kwam er wee na wee, heftiger en heftiger, en splash….. een golf water wat naar buiten kwam, mijn vliezen waren gebroken. Joyce is gespannen aan gaan kloppen bij de kamer naast ons. De verloskundige kwam, en ik kon meteen gaan persen. Ineens ging het zo snel.

Hele lage hartslag

Na een paar flinke persweeën was het hoofdje al geboren, maar bleek mijn onderbuikgevoel wel degelijk waar. Ik hoorde de hartslag van de baby steeds langzamer gaan, heel langzaam. De navelstreng werd doorgeknipt terwijl alleen het hoofdje nog maar geboren was, het was vrij kort en zat om het nekje. Ik moest op handen en knieën gaan zitten en alles op alles zetten, het moest nu echt snel geboren worden omdat ze nu geen zuurstof meer kreeg via de navelstreng. Er ging zoveel tegen mijn natuur in maar Sipke heeft me enorm gestuurd en aangemoedigd. En met al mijn kracht die ik had heb ik haar ter wereld gebracht.

Een prachtig mooi mensje lag daar tussen mijn benen, helemaal slap en levenloos. De verloskundige pakte haar op, schudde het lichaampje en klapte op het ruggetje, en nog eens. Ze had een hele rare grijze kleur, dacht echt even dat ze het niet had gered. Maar na een paar seconden, die als een eeuwigheid voelden kwam er een klein geluidje en snel daarna begon ze te huilen. Wat een opluchting, een prachtige dochter, Amber Zinetta Berber. Net als haar zus Renee, vijf dagen na de uitgerekende datum 54 cm lang en ruim 8 pond. 24 december 2016 om 01:36 uur (Toch net geen kerstkindje)

Mee naar huis

Joyce heeft de navelstreng doorgeknipt, een heel bijzonder moment. De nageboorte kwam vlot en bij mij werd een scheurtje gehecht. Ik ben gaan douchen en de kraamverzorgster deed Amber de kleertjes aan die Renee en Naomi voor haar hadden uitgezocht. Sipke belde zijn familie en ik probeerde mijn moeder te bellen, gelukkig nam ze op, een dochter, ze is er al. Ook probeerde ik Berber te bellen maar het was 2 uur in de nacht en helaas nam ze niet op. Berber wist niet dat ze vernoemt zou worden. In het ziekenhuis gaf ik haar het eerste flesje. De Verloskundige kwam ons nog even gedag zeggen, we mochten naar huis. Iets wat ik niet had verwacht maar heel fijn vond.

Wat was dit snel gegaan, na 3 uurtjes in het ziekenhuis zaten we met onze baby in de auto terug naar huis. Thuis hebben we samen een borrel gedronken en zijn we gaan slapen, hij boven, ik beneden op het kraambed met Amber in het wiegje naast me. Ik heb die nacht weinig slaap gehad, alleen maar naar haar lopen staren en kon niet wachten om Berber eindelijk te kunnen bellen. Om acht uur kon ik niet meer wachten en belde haar, gelukkig nam ze op en kon ik haar eindelijk vertellen dat we een dochter hadden die ook nog eens haar naam draagt, tranen met tuiten natuurlijk.

We hebben daarna een heerlijke kraamweek gehad met Joyce als extra kraamhulp.

Dit is mijn bevallingsverhaal Van de geboorte van Amber, meer over mij en ons gezin weten, lees dan About Margje wil je Die van de geboorte van Renee ook lezen klik dan op de volgende link Bevallingsverhaal #1.

X Margje