5 keer een miskraam: mijn persoonlijke verhaal

Een kindje mogen krijgen is niet zo vanzelfsprekend, één op de tien zwangerschappen eindigen vroegtijdig. Voor ik hier zelf mee te maken kreeg had ik geen idee dat dit zo vaak gebeurde. Of het echt nog een taboe is, ik weet het niet. Maar je praat er natuurlijk niet snel met zomaar iemand over. Wel kun je er nu makkelijker over lezen op internet, op bijvoorbeeld zwangerschapssites, forums en natuurlijk blogs. Dat kan je veel informatie geven, maar ook troost bieden door in contact te komen met lotgenoten. Ik deel mijn verhaal om het eventuele nog bestaande taboe te doorbreken. Misschien maak je op dit moment ook iets vergelijkbaars mee of heb je het ooit al eens meegemaakt, dan hoop ik dat je iets aan mijn verhaal hebt, al is het alleen maar om te laten weten dat je niet de enige bent.

Jong moeder worden

Ik wist al heel jong dat ik moeder wilde worden, was als kleine Margje dan ook al druk bezig als poppenmoeder. In het kinderwagentje mee naar buiten, verschonen, omkleden, flesjes geven en later zelfs mee op mijn fietsje in een klein zitje voorop het stuurtje.

Jong moeder worden, dat wilde ik, mijn moeder kreeg mij toen ze vijfentwintig was, mijn broer was toen al vijf jaar, zij was dus ook al heel jong moeder. Ik heb dit altijd als heel prettig ervaren. Heb wel vriendinnen gehad die veel oudere ouders hadden, ik vond ze maar ouderwets. Ik wilde graag een hippe jonge moeder zijn voor mijn toekomstige kinderen.

Geen moeder, wel tante

Ik was achttien en had al een tijdje een vaste relatie. Ik weet het nog heel goed, ik liep in de stad en mijn moeder belde me met het nieuws dat ik tante zou worden, mijn broer en zijn vriendin verwachten een kindje. Ik moest eigenlijk een beetje lachen, zag mijn broer helemaal niet als papa. Maar superleuk nieuws natuurlijk. Een paar maanden later, net negentien geworden, een positieve test, Wauw ik was zwanger. Kon ik mijn ouders het heugelijke nieuws brengen dat ze nog een kleinkind zouden krijgen, wat een bijzonder moment. We waren zo blij, we konden het wel van de daken schreeuwen. Ik voelde me heel goed en had geen kwaaltjes. De twaalf-wekengrens werd gehaald, we konden ons geluk niet op. Ons kleine nichtje werd geboren, helaas kon ik niet meteen op kraamvisite maar zou twee dagen later langsgaan.

Op die dag ging het mis, ik was al bijna 14 weken zwanger maar begon te bloeden. Bij de huisarts kreeg ik te horen dat het helaas een miskraam werd. We werden naar huis gestuurd om af te wachten dat het uit zichzelf los zou komen. Al snel kreeg ik hevige krampen, en na een paar uren hebben we de huisarts weer gebeld. Die is bij ons thuis langsgekomen, en na 8 uren weeën is het geboren. Een perfect klein mensje zo groot als mijn duim. Oogjes, armpjes, beentjes, zelfs alle vingertjes en teentjes zaten er op en eraan. Er gingen zoveel gemengde gevoelens door me heen, opgelucht dat deze hel voorbij was, trots op het kleine mini-mensje, zo mooi, en intens verdrietig dat we hem of haar niet konden leren kennen. Je hele toekomstbeeld valt even helemaal in duigen. Ik was tante geworden, geen moeder. Natuurlijk draag ik het in mijn hart nog altijd met me mee. Na een week kon ik het pas opbrengen om op kraamvisite te gaan, voor zowel mijn broer en zijn vriendin als voor mij een beladen ontmoeting, maar ik moest van mezelf. De terugweg naar huis wel de ogen uit mijn kop gejankt, maar blij dat ik was gegaan. Ik denk dat het alleen maar moeilijker was geworden als ik het uit had gesteld. Ik pakte vrij snel het gewone leven weer op, maar wilde niet meteen weer voor een baby gaan, het verdriet zat nog zo op de oppervlakte, ook de angst voor herhaling hield me tegen.

Geen kloppend hartje

In de jaren daarna nog twee keer zwanger geweest, wat helaas wederom miskramen werden. De tweede keer was met ongeveer zes weken, ik was er nog maar net achter dat ik in verwachting was, op de echo bleek het een zogenoemd wind-ei. In mijn baarmoeder was wel een vruchtzakje te zien maar geen vruchtje. Ook toen heel verdrietig maar minder heftig ervaren als de eerste. De derde keer viel me mentaal zwaarder. Na een positieve test gelijk een afspraak gemaakt bij de huisarts, twee weken daarna een echo gepland. Gespannen gingen we die dag naar het ziekenhuis, maar ook deze keer geen goed nieuws. Er zat een mooi vruchtje van al acht weken, maar helaas geen kloppend hartje. Zwijgend en intens verdrietig vertrokken we naar huis. Wat ik heel zwaar vond aan deze keer is dat ik daarna nog twee weken heb moeten afwachten of het weer zelf los zou komen. Je hele lichaam zegt je dat je in verwachting bent, terwijl je weet dat je het hele proces van een miskraam weer mee gaat maken. Toen ik twee weken later begon te bloeden en de krampen kwamen, raakte ik in paniek, ik wilde dit niet nog een keer. Gelukkig hadden we een heel betrokken huisarts, die heeft het ziekenhuis gebeld. Hij overdreef het nog een beetje extra, zodat we meteen terecht konden, ik werd gecurateerd. Onder narcose werd mijn baarmoeder leeggemaakt.

Langzaam durfde ik blij te zijn

Voor de vierde keer raakte ik zwanger, drie maanden na de curretage, wat voor ons best wel als een verassing kwam, de andere keren duurde het veel langer. We hebben zelfs nog laten onderzoeken of één van ons misschien verminderd vruchtbaar was. Ik heb een kijkoperatie gehad om te checken op cystes in de baarmoeder, en manlief heeft een potje sperma ingeleverd om zijn zwemmers te laten controleren (alles was in orde). Bij de positieve test was ik wel blij maar na alles wat we hadden meegemaakt ook angstig, wat ook wel logisch is. Door ons verleden konden we snel terecht in het ziekenhuis voor een echo, daar kregen we voor het eerst goed nieuws en liepen we met een smile van oor tot oor en een stapeltje echofoto`s op zak de ziekenhuisdeuren weer uit. We hadden zelfs het hartje al zien kloppen, wauw wat is dat een onbeschrijflijk gevoel als je dat voor het eerst ziet en hoort.

De weken daarna bleef het spannend, en echt blij zijn durfde ik niet. Pas na twintig weken en ik haar dagelijks voelde trappelen durfde ik eindelijk blij te zijn en er vertrouwen in te krijgen dat we echt een kindje zouden krijgen. Vier jaar na de eerste miskraam hadden we een prachtige dochter. Wil je weten hoe mijn bevalling van Renee ging, lees dan mijn Bevallingsverhaal van Renee.

Een tweede

Dit is inmiddels al een heel lang verhaal geworden maar de titel zegt “5 keer een miskraam” we zitten nog maar op drie.

Na de geboorte van Renee lang gedacht dat het zo goed was, een prachtige dochter, wat willen we nog meer!? Na een tijdje begon ik er toch over na te denken, en begon het te kriebelen. Gaan we voor een tweede? We gingen ervoor. Vrij snel raakte ik weer in verwachting, maar nog voor we een afspraak in het ziekenhuis hadden was het alweer voorbij. Wil ik dit wel weer? Weer die spanning, pijn, teleurstelling en verdriet? Deze keer eigenlijk niemand verteld wat er gebeurt was, had geen behoefte mijn verdriet te delen, alles van de tijd voor Renee kwam weer terug. Ik herpakte me, en sprak met mezelf af het even te laten rusten, veel met vrienden afspreken, andere dingen doen en genieten van alles wat ik wel had. We genoten van elkaar en het leven met onze kleine meid.

Een paar maanden later

Ik had al een paar weken wat steken aan de linkerkant van mijn buik, en mijn menstruatie verliep ook vreemd, ik bleef steeds een heel klein beetje bloed zien op het papier na een toiletbezoek, maar dan echt maar een heel klein beetje. Een zwangerschap dacht ik niet aan. Tot ik op een gegeven moment in de drogist stond voor heel iets anders en mijn oog op de zwangerschapstesten viel, in een opwelling nam ik er één mee. En ja hoor, zo positief als het maar kon, ik hoefde hem niet eens weg te leggen om te wachten, het was meteen duidelijk. Door de klachten van al die weken ervoor had ik er geen goed gevoel over. De huisarts had een oud echo-apparaat maar zag niks op de beelden, het kon volgens hem betekenen dat het nog heel pril was en wilde me naar huis sturen en over twee weken nog eens te kijken, en dan naar het ziekenhuis. Ik wilde nu, het voelde niet goed, de huisarts zag niet in waarom. Ik werd emotioneel en heel boos, liep alleen weg en ben zo naar huis gestormd. Even later kwam mijn man thuis met een verwijsbrief in zijn handen, we konden de zelfde middag nog komen. Ook de gynaecoloog kon niets zien op de echo, ik was toch niet gek, die test was echt heel duidelijk positief, niet een heel licht streepje wat je in het licht moest houden om het te zien. Nee “BAM” en daar was het, zo donker als het maar kon. Ik moest bloed gaan prikken en de volgende dag nog een keer, om de hcg waarden te bekijken en daarna terug komen op de afdeling. Helaas moest ik die dag alleen gaan omdat mijn toenmalige man niet vrij kon krijgen deze keer. Na het bloedprikken melde ik me bij de balie van de afdeling gynaecologie, ik was een uur te vroeg in de wachtkamer maar kon meteen komen. Hij had de waarden bekeken en er moest toch echt wel iets zitten, de waarden waren erg hoog en gestegen in die 24 uur. Er werd weer een echo gemaakt, deze keer keek hij verder en bleek er een vruchtje van al 9 weken in mijn linker eileider te zitten, het hartje klopte niet meer, een buitenbaarmoederlijke-zwangerschap. Voordat ik ook maar iets kon denken of voelen werd ik opgenomen en klaargemaakt voor de O.K, ik kon nog net naar huis bellen om te vertellen wat er aan de hand was. Het vruchtje en mijn linker eileider werden operatief verwijderd. Onze huisarts is later bij ons langs geweest en heeft zijn excuses aangeboden, dit had hij niet verwacht. Hij zei zelfs te begrijpen als ik wilde overstappen naar een andere huisarts, ik vond het netjes dat hij even langskwam om dat te zeggen maar nam hem niets kwalijk. Hij gaf aan dat hij in ieder geval nooit weer aan me zou twijfelen als ik weer ergens een slecht voorgevoel over had, maar dat zou niet meer nodig zijn, wat mij betreft. Niet over een zwangerschap in ieder geval.

Het is goed zo

Ik wilde dit niet meer, het verdriet kon ik niet meer aan, het was te vaak, te veel. We hadden een prachtige dochter, het was goed zo. Ik heb hieraan ook nooit weer getwijfeld. Nader de tijd verder verstreek kreeg alles een plaatsje en was ik tevreden met wat ik had. Het heeft me gevormd en gemaakt wie ik nu ben.

Verrassing

Toch is er vele jaren later nog een wondertje gebeurt en raakte ik ongepland en heel onverwacht toch weer zwanger. In een hele andere levensfase en gezinssituatie, kregen Renee en haar bonus-zussen en broer, vorig jaar nog een zusje, Ons cadeautje Amber. Wil je weten hoe mijn bevalling van Amber ging, lees dan mijn Bevallingsverhaal van Amber.

Wil je meer over mij weten of lezen hoe ons gezin er nu uitziet, lees dan About Margje. Ook een miskraam of buitenbaarmoederlijke zwangerschap meegemaakt, of iemand die dichtbij je staat? Of wil je er iets anders over kwijt? Praat mee in de reacties onder deze blog. Ben benieuwd naar jullie reacties.

X Margje