Tandartsbezoekjes

Volgens mij gaat niemand graag naar de tandarts. Als je me een beetje kent weet je dat ik het vreselijk vind. Ben zelfs uit angst jarenlang niet gegaan. Ik heb een sterk gebit, pas er goed op en had nooit ergens last van. Tot anderhalf jaar geleden toen ik wel moest.

Ik was 7 maanden in verwachting van Amber en kreeg enorme kiespijn. Een paar dagen later zou ik op het vliegtuig stappen naar Bosnië, waar we een vakantiehuis hebben. Met enorme kiespijn vliegen leek me niet echt verstandig. En ik wilde ook echt van die helse pijn af. Mocht natuurlijk ook niks slikken in verband met de zwangerschap. Dus na jaren, met het zweet in mijn handen samen met Sip naar de tandarts. Hij moest voor me bellen en hij moest ook met me mee, ik was zo bang. Mijn zere kies werd gerepareerd. De tranen liepen me over de wangen, de lieve assistente bleef maar deppen. Iets met spanning, angst en heel veel hormonen denk ik. Omdat ik zwanger was moest het wel zonder verdoving en werd het een noodvulling. Na de bevalling moest ik zo snel mogelijk een afspraak maken om de kies goed te laten vullen.

Amber is december 2016 geboren en pas in juni 2017 heb ik het gedurfd om een afspraak te maken. Ik scheet in mijn broek maar ik ging, en ik ging zelfs alleen. De kies werd nu met een mooie witte vulling gerepareerd (noodvulling was oranje) En godzijdank met verdoving. Helaas moest ik die week nog een keer terug komen omdat er nog ergens een gaatje zat. Oke oke we zijn nu toch bezig, die dan ook nog maar. Ik heb het overleeft en heb gelijk een afspraak gemaakt voor de controle een half jaar later.

Die afspraak was twee weken geleden. Niks aan de hand, gewoon een controle afspraak. Het spookte wel regelmatig even door mijn gedachten maar had nergens last van, dus echt bang was ik nog niet. Tot een paar dagen voor de afspraak. Die zelfde rot-kies als in de zwangerschap begon weer op te spelen. Het was vrijdag, en de maandag daarop had ik de afspraak. Het werd erger en erger, ik stond aan het eind van de middag op de kop van de pijn. Jankend ben ik naar de supermarkt gereden en heb het schap met ibuprofen en advil leeg gekocht, het meisje achter de kassa keek me even vreemd aan. Ik kon alleen maar het woord kiespijn uitbrengen, ze knikte begripvol en begon gelukkig niet een heel verhaal. In de auto nam ik er gelijk een stuk of vier en de rest van het weekend heb ik met hele ongezonde aantallen van dat spul overleefd. Nooit gedacht dat ik ooit zo blij zou zijn om eindelijk naar de tandarts te kunnen.

Om een lang verhaal niet nog veel langer te maken. Nu ruim twee weken en drie tandartsbezoeken later schrijf ik dit verhaal met nog steeds enorme kiespijn. Er is schoongemaakt, geboord, gevuld en er zijn verschillende foto`s gemaakt. Ik besloot afgelopen donderdag dat het genoeg was, dat ding moest er maar uit. Ik kon de volgende dag komen. Met samengeknepen billen en zweethandjes zat ik weer in de stoel. Heb nog nooit een kies laten trekken dus vond het op zijn zachtst gezegd, bijzonder spannend. Maar helaas, ik liep de praktijk niet uit met een gapend gat in mijn mond en een kies in een plastic zakje. In plaats daarvan kreeg ik twee recepten mee (antibiotica en ibuprofen 600) en een verwijsbrief voor de kaakchirurg. Iets met een enorme ontsteking en de kies met wortels als tentakels van een octopus. Ook is er nog een verstandskies die beter uit voorzorg ook maar uitgesneden moet worden. Als de ontsteking weg is moet ik een afspraak maken in het ziekenhuis bij de kaakchirurg. OMG wat eng!!

Wish me luck!

Moraal van het verhaal. Pas goed op je witte goud! Ga elk half jaar in de stoel zitten, dat scheelt je heel wat bloed zweet en tranen.

X Margje