Jeugdherinneringen , iedereen heeft ze. Mooie, waardevolle, grappige, leuke en minder leuke gebeurtenissen die je altijd bent blijven onthouden. Vandaag deel ik een herinnering van vroeger die misschien niet zo heel leuk is, maar waar ik nu wel om kan lachen.
Ik was twaalf jaar en Berber was nog een baby van zo`n zes maanden oud. Ik vond het fantastisch om nog een klein zusje te hebben. Met haar spelen, wandelen en toen het er tijd voor was, hapjes geven.
Onze moeder maakte zelf altijd de heerlijkste fruithapjes. Een liga-koek geweekt in vers sinaasappelsap geprakt met banaan en een geraspt appeltje, heerlijk! Heb ze zelf nooit zo lekker kunnen maken. Voor het gemak had ze ook altijd een paar potjes fruit in huis, ook die vond ik erg lekker. (nu nog steeds) Als ik Berber dan fruit mocht geven was het vaak een hapje voor haar, een hapje voor mij :)
Op een dag kwam ik thuis van school. Meteen werd me gevraagd of ik misschien een potje fruit uit de kast had gepikt. “Nee dat heb ik niet” zei ik. Mijn moeder wist altijd precies wat er in huis was en er miste een potje. De vraag werd me nogmaals gesteld en nog een keer, mijn antwoord bleef ontkennend. Boos en huilend bleef ik volhouden dat ik het niet had gedaan. Ik werd naar mijn kamer gestuurd en mocht pas weer naar beneden komen als ik toegaf dat ik het had gepakt.
Stampvoetend stormde ik de trap op naar mijn kamer. Al zou ik daar een week moeten zitten, ik zou niet uit mezelf naar beneden gaan en toegeven dat ik het had gedaan. Ik weet niet meer precies hoe lang het heeft geduurd, maar zeker wel een uur.
Mijn moeder kwam naar boven en stapte mijn kamer binnen met het schaamrood op haar kaken en de tranen in haar ogen. Ze omhelsde me en heeft huilend ontelbaar keren sorry gezegd.
Het potje fruit was ergens achter gevallen!
Het moet wel heel veel indruk op mij gemaakt hebben, en het gevoel van onrecht heel groot, dat ik me dit nog zo duidelijk herinner. Heb jij ook een leuke of grappige jeugdherinnering die je zo is bijgebleven?
DailyMargje.nl 
Mijn leuke jeugdherinnering heeft met school te maken. Op de basisscholen en middelbare scholen waar ik opgezeten heb, werden soms activiteiten buiten de schoolgebouwen georganiseerd. Wij leerlingen en leraren, leraressen gingen gezamenlijk, met grote groepen lopend of fietsend naar de plekken waar de activiteiten gehouden werden. Onderweg moesten wij wegen oversteken. De auto’s die op de wegen reden hadden volgens de verkeersregels voorrang. De auto’s kregen geen voorrang van ons, omdat wij met grote groepen overstaken. De auto’s moesten voor ons stoppen, en blijven tot iedereen was overgestoken. Tijdens het oversteken gingen soms leraren, leraressen of leerlingen op de wegen staan, met gespreide armen of handen omhoog, om de naderende auto’s een stopteken te geven.