Angst om alleen te zijn

Ons vader kwam te overlijden. Ik trilde van top tot teen en ik voelde de tranen constant over mijn wangen lopen. Zo’n intense pijn had ik nooit eerder vernomen en meteen daarna overkwam mij iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt. Angst om alleen te zijn..

Disclaimer: Om over mijn emoties te praten van deze weken is ten eerste heel moeilijk, omdat je het weer voor je moet halen en daarom beleef je het weer een beetje opnieuw wat erg pijnlijk is. Ook kan het een onsamenhangend verhaal zijn omdat ik waarschijnlijk ook veel dingen heb verdrongen of niet bewust heb meegemaakt waardoor er bepaalde puzzelstukjes missen. Ik hoop dat je hier begrip voor hebt.

Onverwachts

Totaal onverwachts kwam heit (vader/papa in het fries) nadat hij 5 dagen in het ziekenhuis had liggen vechten voor zijn leven, te overlijden op 28 oktober 2015 om 7:45. Een enorme waas van verdriet en ongeloof kwam over mij heen. Je kunt je niet voorstellen hoe je je dan voelt. Ik voelde mij verdoofd, leeg, het gevoel alsof mijn hart eruit gerukt was en intens verdrietig. De dag dat ons vader overleed was er ook een ander gevoel wat heel sterk naar boven kwam.. Angst! Nog nooit zulke intense gevoelens gekend. En waar kwam die angst door? Mijn vriend (inmiddels man), moeder, zus, broers en aanhang waren er allemaal. En toch te bang om naar de wc te gaan, of maar één stap uit het zicht van de rest te zetten. Bang dat er wat zou gebeuren? Wat kon er nog erger zijn als dit?

Naar het toilet

Ik weet nog heel goed dat ik naar het toilet gaan zo lang mogelijk uitstelde totdat ik echt moest. Het liefste nam ik iemand mee naar het toilet, maar iedereen had het zó intens moeilijk.. Ik was niet de enige en zou mij een enorme aansteller hebben gevoeld. Achteraf heb ik pas verteld hoe ernstig het was. Zo gauw ik de gang in liep, rende ik het toilet in, met de deur op een kier probeerde ik binnen 10 seconden weer in de huiskamer te zijn waar het ‘veilig’ was voor mijn gevoel. Mijn hele lichaam heeft voor mijn gevoel bijna 3 weken getrild, iets wat ook te maken heeft gehad met de angst. Ook nu als ik angstig ben kan ik daar nog wel eens last van krijgen.

Familie

De eerste 3 weken na het overlijden hebben ik en Ronald bij mijn moeder geslapen. Ik kon gewoon absoluut niet alleen zijn, en daarom zag ik er ook heel erg tegenop om naar huis te gaan omdat ik daar toch veel alleen zou zijn. Ronald ging overdag gewoon aan het werk en had s’avonds ook vaak plannen of afspraken. School had ik de eerste weken op een laag pitje gezet omdat ik dat emotioneel absoluut nog niet aankon. Ik heb deze 3 weken daarom ook voornamelijk doorgebracht met mijn moeder en de rest van het gezin was er natuurlijk ook veel om dingen te regelen, samen te praten, te lachen en te huilen.

Slapen gaan

s’Avonds als het tijd was om naar bed te gaan, bleef ik net zolang wachten totdat Ronald of mem (moeder/mama in het fries) naar bed zou gaan. Zodat ik niet alleen hoefde te zijn. Dit trok ik ook absoluut niet. Na zo’n 14 dagen kwam het wel eens voor dat Ronald thuis sliep i.v.m. werk o.i.d. en die kon ook niet meer full-time rekening met mij houden. Zijn leven ging gewoon door, natuurlijk voelde hij het verdriet ook.. Maar op een andere manier, ook heb ik gemerkt dat mannen (bij ons in ieder geval) er op een hele andere manier mee omgaan dan vrouwen.. Maar die eerste nacht alleen, was een ramp. Eerst even bij mijn moeder in bed gaan liggen. Alsof ik nog een klein meisje was terwijl ik inmiddels al 20 was. Na een half uurtje toch de opdracht gekregen om het toch alleen te proberen omdat het vroeg of laat toch zou moeten. Mijn moeder stelde mij gerust door met mij te praten terwijl ze op een andere kamer was. Uiteindelijk toch even in slaap kunnen vallen.

Weer naar huis

Zoals ik eerder al vertelde heb ik 3 weken bij mijn mem thuis geslapen. Maar na die 3 weken ging ook mijn moeder weer naar het werk en moest ik weer terug naar mijn eigen huis waar ik voornamelijk alleen zou zijn omdat ik nog niet weer naar school ging en Ronald gewoon aan het werk was. De eerste nacht verliep opzich prima omdat ik Ronald gewoon naast mij had liggen. Overdag had ik het moeilijk en tegen de tijd dat Ronald thuis zou komen gebeurde iets waarvan ik compleet in paniek raakte. De stroom viel gedeeltelijk in huis uit. Ik had gelukkig mijn telefoon bij de hand en belde direct Ronald. In paniek vertelde ik wat er was gebeurd en heb buiten staan wachten totdat hij thuiskwam. Het bijzondere verhaal was nog dat er helemaal geen stop uitgesprongen was. Iets heel onverklaarbaars waar we tot op de dag van vandaag nog niet weten hoe dat heeft kunnen gebeuren. Je kunt het wel raden dat ik de dagen daarna absoluut weer doodsbang was.

Zo zijn er die weken meer onverklaarbare dingen gebeurd. Wat het was weet ik niet, maar denk dat vooral het onbekende en onverklaarbare mij zo angstig maakte. Deze angst is gelukkig langzaam weggeëbd. Na 2 weken (dus in totaal 5 weken na het overlijden van ons vader) ben ik school weer langzaam gaan oppakken, wat ook niet makkelijk was maar wat ik gelukkig nog wel gedeeltelijk goed heb afgerond. Maar daar later meer over.

Wat vind jij ervan om iets persoonlijkere blogs te lezen? En heb je suggesties wat betreft content, laat het dan zeker weten in de comments of stuur een mailtje middels het contactformulier op de contactpagina.

Veel liefs, Berber.