Wow.. wat vliegt de tijd snel voorbij met zo`n kleintje. Het is natuurlijk een enorm cliché, maar zo vreselijk waar. Waar is mijn baby gebleven? Het lijkt nu allemaal wel in de tweede versnelling te gaan. De ontwikkelingen die ze allemaal doormaakt volgen zich in rap-tempo op. Ik kan.. en eigenlijk wil ik het niet bijhouden, het liefst zet ik er even een flinke rem op. Aan de andere kant vind ik het ook geweldig om mee te maken en te zien hoe dat kleine mensje zich ontwikkeld.
Ik kan er niet meer omheen, ze is echt geen baby meer. En met haar inmiddels 18 maanden natuurlijk al een tijdje niet meer. Het gaat zo vreselijk snel, kon ik de tijd maar afremmen. Met Renee had ik dat veel minder, toen kon ik steeds niet wachten op de volgende fase en vergat ik wel eens te genieten van hoe het op dat moment was. Zij is nu twaalf, en neemt bijna afscheid van groep acht,.. hoe dan!? Dat zeg ik, het gaat zoooo F*ing snel.
Tandjes
Amber is “gelukkig” heel lang baby geweest, was met veel dingen later dan gemiddeld. Wat ik helemaal niet erg vond. En nog steeds is ze mijn baby met haar half kale koppie en die ene blonde babykrul in haar nekje. Ze begon pas voorwaarts te kruipen (tijgeren) toen ze 11 maanden was en haar eerste tandje kwam pas net voor haar eerste verjaardag door. Waar ik heel dankbaar voor ben want tandenpoetsen is tot op de dag van vandaag op zijn zachts gezegd een uitdaging. Gelukkig heeft ze buiten de welbekende spuit-luiers geen last gehad van de doorkomende tanden. Geen koorts, luier-uitslag en andere vervelende bijkomstigheden die voor kunnen komen. Nu ook de kiezen als paddenstoelen tevoorschijn komen, valt het mee. Door de vervelende tand-doorkom-luiers nu wel wat uitslag, maar we mogen niet klagen. Een poedertje hier, een zalfje daar en klaar is kees. Als iemand een ultieme tip heeft voor het tandenpoetsprobleem, kom maar doorrr.. Poetsliedjes zingen, zelf laten poetsen, samen poetsen en elkaars tanden poetsen heb ik allemaal al geprobeerd. Ik wil er geen drama van maken, het moet wel leuk blijven. Maar dat mooie witte goud moet wel goed op gepast worden!
Ontdekken. Vallen en opstaan.
Na haar eerste verjaardag bedacht madame dat het rustig aan doen maar eens voorbij moest zijn. Ze was nu natuurlijk ook officieel geen baby meer, en dat hebben we geweten.. Alles ging in zijn tweede versnelling. Tijgeren werd rennend kruipen, als een malle. Overal waar ze zich maar aan vast kon grijpen ging ze aan staan, kasten en lades werden opengetrokken, leeg getrokken en dichtgedrukt. En je begrijpt het al… zo komen er wel eens kleine vingertjes in de verdrukking. Hier geen deurstoppers, tafelhoekjes, kasten en lades die je door kindbeveiligingen zelf met moeite open krijgt. Ik leer haar liever wat wel en niet kan, wat wel en niet mag. Het is niet altijd makkelijk en je moet consequent en soms streng zijn, met traantjes als gevolg. Maar uiteindelijk werpt dat zijn vruchten echt af. Bedenk dat deze beveiligingen ook niet aanwezig zijn bij een willekeurig bezoekje aan familie of andere kunde. Ze is een grote boef en haalt van alles uit, pakt dingen die ze niet mag en daagt ons met regelmaat uit. Maar de kasten en lades waar ze niet in mag blijft ze nu veelal af. Ze heeft nog steeds tien gezonde vingertjes! Met vallen en zelf weer opstaan leert ze naar mijn idee het meest. Vandaag nog,.. ik waarschuwde haar meerdere malen voorzichtig te zijn met het op en afgaan van de bank. zij vond dat ze dat heel prima zelf kon (kan ze negenennegentig van de honderd keer ook echt), maar net te ver over rugleuning hangen als mama niet kijkt bleek te veel zwaartekracht.. Een flinke duik naar beneden en een blauwe buil op haar voorhoofd rijker was het gevolg. Troosten, verzorgen en hopen dat ze ervan leert. Een ezel stoot zich geen twee keer aan de zelfde steen, toch?.. Bij Amber weet ik het zo net nog niet. Ze heeft af en toe schrammen en blauwe plekken waar ik niet van weet waar ze vandaan komen, het is een pittige maar harde tante..
Lopen
Met lopen was ze erg voorzichtig, staan was al een hele stap. Heel langzaamaan zette ze haar eerste stapjes zijwaarts in de box stevig vasthoudend aan de rand. Als ze zichzelf had opgetrokken, zette ik een speeltje ergens op de rand zodat ze er net niet bij kon. Dat moest en zou ze hebben.. En met vele angstige wiebeltjes stapte ze ernaartoe. Mama natuurlijk zo trots als een pauw, groot applaus! Het bleef lang bij een paar bange stapjes, als je haar vasthield, liet stappen en voorzichtig losliet.. liet ze zich pardon vallen. Toen brak de meivakantie aan en gingen we naar ons huis in Bosnië, daar is ze echt goed gaan lopen (16 mnd). Dat was ook wel een beetje omdat we veel tijd spendeerden op ons terras wat betegeld is. Het was super warm voor de tijd van het jaar, en dus korte-broeken-weer.. Ik had een groot kleed voor haar neergelegd maar daarbuiten kwam ze er al snel achter dat blote knietjes niet zo fijn kruipen is op tegels, en het rondje om de tuinset (waar ze zich aan vast kon houden) vond ze ook al snel niet zo interessant meer. Dan maar lopen, steeds verder en steeds zekerder. Inmiddels moet ik soms rennend achter haar aan, zo snel is ze weg :)
Woordjes en dreumesgebrabbel
Op haar manier lult ze je de oren van je kop. Heerlijk om naar te luisteren, vooral als ze niet in de gaten heeft dat je kijkt. Spelend in haar speelhoek of als ze net wakker is en met haar knuffels aan het babbelen is. Ooh wat zou ik graag eens in dat koppie kijken en dat taaltje verstaan… Maar misschien maar beter van niet, waarschijnlijk zou ik gillend gek worden. Al kan ze in woorden nog niet echt uiten wat ze wil, verloopt de communicatie tussen ons steeds soepeler. Wonderbaarlijk eigenlijk hoe snel je als moeder een klank, blik of beweging van je dreumes kan vertalen tot een zin of zelfs een vraag. Voor een ander is het allemaal abacadabra maar jij weet precies wat je kleine analfabeet bedoelt. Al zou ik de tijd even stil willen zetten en haar langer als baby houden, is het wel heel fijn dat ze nu langzaam-aan zelf dingen aan kan geven, dingen begint te begrijpen die ik zeg of van haar vraag. Loop ik al een half uur te zoeken naar haar drinkbeker, vragend aan haar waar ze dat (kl*te)ding heeft gelaten, komt ze later doodleuk haar beker bij me brengen die ze ergens tussen haar speelgoed had laten slingeren. Ze wist dus donders-goed waar ik naar zocht, toch? Of niet!?
Haar woordenschat wordt ook steeds breder, van klanken die op een woord lijken worden het nu echt woorden. mama en papa waren haar eerste woorden (in haar geval mem en heit.. fries) (tweetalige opvoeding) Verder wijst ze, en zegt “die” of “dat”, “tisda” is wat is dat? … Nee zegt ze niet, maar begrijpt ze heel goed, “heel hard neeschuddend”. Ze zegt “bal” en weet ook heel goed wat dat is, ze is gek op balspelletjes, vooral met de honden.
We hebben drie honden, Daisy, Levi en Malou. Voor Amber heten alle honden Daisy, als ze ergens een andere hond ziet, of hoort blaffen zegt ze “Daisy”, is waarschijnlijk het makkelijkst uit te spreken. Daisy is een engelse bull en snurkt nog wel eens heftig, Amber doet haar dan na met een grommend geluid, haha.
De namen van de andere kinderen spreekt ze als volgt uit, zo schattig... Joyce is “seis” — Arjen en Armin is “Ajuh” — Renee is “uhjeé” en Naomi is “owie”
Verlegen is ze zelden, trakteert elke willekeurige vreemde op een enthousiaste haaii, zwaaiend handje, glimlach of zelfs een hand-blaas-kusje. Al was mama (mem) haar eerste woordje, ze vertikt het om het nog te zeggen, het is papa (heitie) voor en na. Maar ohjeewee als er echt wat is… dan is mem the place to be.. Heerlijk!
Kom maar poppie, ik ben er voor je. Nu en voor altijd! Mijn kleine meisje… 18 maanden, anderhalf jaar, waar is de tijd gebleven…
DailyMargje.nl 