Tandenpoetsdrama
Een tijdje geleden schreef ik al eens een blog over het drama dat bij ons tandenpoetsen heet. Amber kreeg pas net voor haar eerste verjaardag haar eerste tandje, ik dacht dat laat tandjes krijgen alleen maar ideaal zou zijn, je hoeft ze dan natuurlijk ook nog niet te poetsen. Helaas had ik daar iets te makkelijk over gedacht. Zodra je baby bijna geen baby meer is krijgt het al een aardig eigen willetje en weet heel goed aan te geven wat ze wel wil, en vooral wat ze niet wil. Tandenpoetsen was voor onze diva in huis een duidelijke no-go! Ooh jeminee wat had ze er een hekel aan.
Ik heb echt van alles geprobeerd. Van liedjes zingen, samen poetsen, zelf laten poetsen tot gekke dansjes doen, maar daar was mevrouw niet vatbaar voor. Het vervelende is dat je ze op die leeftijd nog niet kunt uitleggen waarom het moet en hoe belangrijk het is. Ik heb heel wat aangemodderd en op momenten was het op zijn zachtst gezegd behoorlijk frustrerend. Toch bleef ik altijd positief en maakte ik er geen drama van als het weer eens op niets uitdraaide, was vaak al blij dat ik de tandenborstel ook maar enigszins langs een tandje kon halen. Ik wilde niet dat het iets negatiefs zou zijn en als straf zou voelen o.i.d. En ik moet eerlijk toegeven dat ik het ook wel eens oversloeg omdat ik er gewoonweg even geen puf voor had.
In december kreeg ze van mijn schoonouders een elektrische tandenborstel voor haar tweede verjaardag, een roze met prinsessen erop. Vanaf twee jaar mag je die gebruiken en was dus een perfect cadeau. Hopelijk zou dit de oplossing zijn voor het “probleem”. Ik heb haar er eerst een beetje mee laten spelen, duidelijk was dat ze heel goed wist waar het voor bedoeld is omdat ze ons regelmatig met een vergelijkbaar apparaat bezig had gezien. Voorzichtig probeerde ik of ik haar tandjes er mee mocht poetsen. Echt warm liep ze er nog niet voor maar het ging elke dag een beetje beter. Maar de voorgeschreven twee keer per dag twee minuten.. No-way-nere-that!
In Januari stond er een afspraak bij het CB voor de twee-jarigen check op het programma. Daar heb ik gevraagd hoe ik het beste met het poetsprobleem om kan gaan, en kreeg daar een paar handige tips. Natuurlijk kreeg ik ook de liedjes, app`s, gekkebekkentrekken en samenpoets-tips die ik al had geprobeerd. Daarnaast werd me verteld dat poetsen natuurlijk belangrijk is maar dat de tandpasta op de tandjes en kiezen krijgen net zo belangrijk is en dan al een heleboel effect heeft. Dit kun je met je vingers doen, wat minder heftig aanvoelt als een tandenborstel. Ook kun je wat tandpasta op een nat (hydrofiel) washandje doen en over de tandjes masseren. Wat naar mijn idee een top-oplossing is bij doorkomende tanden of kiezen, dan is poetsen met een tandenborstel helemaal niet fijn, lijkt mij in ieder geval een pijnlijke aangelegenheid.
De gouden tip die voor ons super heeft gewerkt ging in eerste instantie wel wat tegen mijn gevoel en principes in. Het was niet echt een tip, meer een opmerking. Ik was misschien wel wat te lief, wat het poetsen betreft. Het positief houden, niet geforceerd dwingen en er geen enorme strijd van maken is natuurlijk goed, maar je laat haar ook niet in een poepluier zitten als zij het even niet in haar hoofd heeft om die te laten verschonen en laat haar niet maar uren tv kijken omdat ze boos wordt als die uit wordt gezet. Sommige dingen moeten gewoon, en zo is het ook met tandenpoetsen. Al voelde het echt even tegennatuurlijk en fout om toch een beetje dwingend te gaan tandenpoetsen. Zonder echt boos of gefrustreerd te worden liet ik haar merken dat het iets was dat gewoon even moest. Natuurlijk ging dit niet meteen van een leien dakje maar ik merkte na een week volhouden al verschil. Ze kreeg in de gaten dat ze deze strijd niet ging winnen en liet het steeds meer en langer toe. Het is nog verre van perfect en die twee keer twee minuten zitten we echt nog niet op.
Het scheelt dat ze inmiddels wat ouder is en de communicatie iets makkelijker verloopt nu ze grotendeels begrijpt wat je zegt, en dat is vaak meer dan je denkt. Ik ben blij dat we de enorme strijdbijl nu hebben ingewisseld voor een handzame kleinere. Begraven hebben we hem nog zeker niet, maar we zijn een goed eind op weg, en dat maakt deze mama heel trots op haar, maar ook op mezelf, minder gefrustreerd ook.. heel fijn!
Ik dacht hier even een kort blogje over te tikken, het is inmiddels een heel verhaal geworden. Heeft het je tot deze laatste zinnen kunnen boeien, dan ben ik heel benieuwd naar jullie verhalen en tips over dit onderwerp. Had of heeft jouw kleintje ook poets-drama`s, en hoe ga jij daar mee om?
DailyMargje.nl 