terug van weggeweest na een moeilijke tijd.

Dat is alweer even geleden, ruim een half jaar zelfs. Mijn inspiratie was al even weg, voelde zelfopgelegde druk om maar artikelen te posten, was onzeker, (wie zit er nu op mijn artikelen te wachten!?) en had er daarom even geen zin meer in. Het is een hobby en dat moet leuk zijn en blijven. Dat het zo lang zou duren voor ik het weer op zou pakken had ik nooit gedacht, dit heeft vooral te maken met een heftige, heel verdrietige gebeurtenis. Ik heb weer zin om te schrijven, leuke, persoonlijke, gezellige en informatieve artikelen met jullie te delen, maar eerst moet dit van mijn hart. Had heel graag na deze break met een gezelliger onderwerp begonnen, maar dit hoort ook bij het leven.

In februari van dit jaar belde mijn moeder me, iets wat ze niet vaak deed. Dat deed ze alleen als het beschamend lang geleden was dat we elkaar hadden gezien of gesproken en zelfs dan deed ze het zelden. Of… er moest echt iets aan de hand zijn. En of er iets aan de hand was! Ze was al een tijdje niet 100% fit en kampte al even met keelklachten. Een dokter bezocht ze zelden, (ik heb het niet van een vreemde) Wij zijn van het soort “het gaat vast wel over”. Een paracetamolletje, ibuutje en zien of we het daarop redden. Pas als het echt, echt niet meer gaat zullen we naar de telefoon grijpen om de huisarts te raadplegen.

Voor dit telefoontje was ze al even aan het dokteren, maar werd uiteindelijk afgescheept met een bloedtest waar ze niks in vonden, daarmee was de kous afgedaan. Mijn schoonzusje werkt in het ziekenhuis en vond het abnormaal dat ze haar zo afscheepten terwijl de klachten toenamen, zij regelde dat ze de volgende dag nog terecht kon in het ziekenhuis voor een onderzoek. En toen kwam dat telefoontje!

Emotioneel vertelde ze me dat het waarschijnlijk foute boel was. Ik bedacht me geen moment en ben in de auto gestapt om naar haar toe te gaan, mijn broers en zusje waren ook allemaal gekomen. We huilden, knuffelden en praatten. Wat het ook was, samen zouden we haar steunen in alles wat komen zou. Geen idee wat ons te wachten stond, maar we hadden elkaar.

Nog die zelfde week kon ze naar het UMC Groningen voor verder onderzoek. Er volgden opnames, onderzoeken, ontelbare buisjes bloed, scans en een biopt, elke keer gingen er èèn of twee van ons met haar mee. Uit de scans bleek wel dat het echt foute boel was, maar we wisten pas echt waar we mee te maken hadden als de uitslag van het biopt binnen was. Die dag in maart is èèn van de langste uit mijn leven geweest. Ik en mijn zusje Berber zouden die dag meegaan, ik haalde ze op bij mijn moeder thuis en vertrokken naar Groningen. Daar moesten we eerst maar weer eens langs het lab voor wat buisjes bloed, voordat ze op de afdeling opgenomen werd. Daar begon het ellenlange wachten. Wachten op de uitslag, het duurde en duurde en duurde. Rond 14 uur verwachtten we ze ongeveer, tot die tijd probeerden we de tijd te doden en lunchten we in het restaurant. Maar ze kwamen maar niet, de uren kropen voorbij, de sfeer in de kamer werd anders en de spanning steeg. Waarom duurde het zo lang, wat betekende dat? Inmiddels waren ook èèn van onze broers en schoonzusje naar het ziekenhuis gekomen, samen wachtten we en wachtten we. Uiteindelijk kwamen ze aan het einde van de middag de kamer binnen. Nu zouden we horen waar we mee te maken hadden en wat het behandelplan zou gaan worden, eindelijk zouden we duidelijkheid krijgen.

Dat het geen luchtig gesprek zou worden wisten we, dat het slecht nieuws zou zijn hadden we ons wel op proberen voor te bereiden, voor zover dat kan. Maar dit! De arts nam een stoel en ging naast het ziekenhuisbed zitten waar mijn moeder gespannen bovenop de dekens zat. Ik zag haar een houding aannemen die ik niet goed in woorden kan uitleggen, alsof ze een schild om haar heen optrok. Ze keek de arts recht aan toen zij begon te vertellen, maar al snel wendde ze haar blik af en staarde ze in het niets, bijna emotieloos, in shock. Ik luisterde naar de woorden terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Ze gaat dood!

Een zeldzame, zeer agressieve vorm van schildklierkanker die niet te behandelen is. Mijn broertje stelde de vraag, hoe lang nog!? Natuurlijk zijn ze voorzichtig met zulke voorspellingen maar we moesten aan maanden denken, geen jaren. Ze gaf zelf aan dat ze maanden waarschijnlijk niet eens zou gaan halen, als het in dit tempo door gaat groeien heb ik maar weken, dit is mijn doodsvonnis. En nu ga ik naar huis. Terwijl de artsen nog in de kamer waren begon ze haar spullen in te pakken. Zwijgend liepen we de afdeling af de lift in en vol ongeloof liepen we de lange gang door richting uitgang, waar we die ochtend nog vol spanning, maar met hoop naar binnen liepen. We hadden gedacht daar nog heel veel en vaak te moeten zijn de komende tijd voor behandelingen. Maar alle hoop was vervlogen.

Toch kwamen we nog een aantal keren terug in Groningen, er was een klein beetje hoop op een experimentele behandeling die ons misschien wat meer tijd met elkaar kon geven, uiteindelijk is dat niet doorgegaan. De weken na de vreselijke uitslag zijn we veel samen geweest en hebben mooie herinneringen gemaakt. Zo vaak ik kon ging ik langs en hielp waar ik kon. Nam Amber vaak mee zodat ze nog even oma kon zijn, dat vond ze zo fijn, ze had zo graag meer oma willen zijn. Ze had al helemaal bedacht hoe ze dat ging doen als ze over een paar jaar met pensioen zou zijn. Helaas mag ze dat nooit meemaken.

Het ging snel, veel te snel. De kanker greep haar letterlijk en figuurlijk bij de keel. Haar grootste angst was dat ze zou stikken, wat eigenlijk ook langzaam gebeurde. Eten ging steeds slechter en de laatste dagen helemaal niet meer, ze sliep niet, ademen en praten ging moeizaam. Het was genoeg, het ging niet meer, zij was nog niet klaar met het leven, nog lang niet, maar haar lichaam liet haar in de steek. Zes weken na de diagnose hebben we nog èèn bijzondere dag met het gezin doorgebracht en hebben we aan het einde van die dag afscheid genomen van onze lieve mooie mem. Mijn grote voorbeeld!

• 

Het gemis is onbeschrijfelijk