Bevallingsverhaal #1

Het is inmiddels alweer meer dan 11 jaar geleden maar kan het me nog herinneren als de dag van gister. Het was heftig en zwaar maar ook zo mooi om te mogen meemaken. Na 4 jaar waarin 3 miskramen, kwam er nu echt een kindje.

Mijn bevalling van Renee

Due day

Na een voorbeeldige zwangerschap met als enige echte kwalen maagzuur, en op het laatst zoveel vocht vasthouden zodat het leek dat ik zwembandjes om mijn enkels had, kwam de uitgerekende datum. Ik was er al weken klaar voor, maar die kleine spruit vond het wel lekker bij me in die ruime, warme, vreselijk uitgerekte belly. Geen voorweeën en nog geen krampje te bekennen. De dag erna ook niet, en die daarna ook nog niet. Bij elk telefoontje nam ik standaard op met `nee nog geen baby`

Zou dit het zijn

4 dagen na de uitgerekende datum begin ik halverwege de dag toch iets te voelen, zoiets als menstruatiepijn maar toch anders, bij een toiletbezoek verlies ik duidelijk mijn slijmprop. Mijn vriend is aan het werk en doe nog geen bericht, ik wacht het nog even af. Ook als hij eind van de middag thuiskomt houd ik me stil. Ik wist dat hij zenuwachtig zou worden en dit kon nog wel even duren.

Ja het is begonnen

Begin van de avond zeg ik dat het al even rommelt en dat we maar moeten gaan timen. Moet nu nog steeds lachen om zijn reactie, hij ging eerst nog even langs het cafetaria, dit kon nog wel 48 uur gaan duren… Ik heb hem maar laten gaan, haha. Hij was verrassend snel terug en we zijn gaan timen, het ging al snel van 8 naar 5 minuten tussenpozen. Rond 22 uur hebben we de huisarts gebeld, die deed toen nog de controles in de zwangerschap en de bevalling. Hij zou om 23 uur even komen checken. Ik wou graag thuis bevallen en alles stond klaar, wij waren er helemaal klaar voor. Ik had regelmatig weeën maar waren nog prima op te vangen. De huisarts bevestigde dat het nu echt was begonnen, 2 cm ontsluiting, maar het kon nog wel even duren. De huisarts ging naar huis, wij zouden nog wat proberen te slapen. Om 7 uur zou hij terugkomen.

Toch naar het ziekenhuis

We zijn in bed gaan liggen en meneer viel gek genoeg als een blok in slaap, ach.. dan kreeg toch iemand rust die nacht. Ik kon de slaap niet vatten omdat het nu toch wel wat heviger werd, maar nog te doen. Ik ben beneden op de bank gaan liggen met de tv aan, heb niet meer meegekregen wat er op was, belande in mijn bubbel. Om half 5 werd het me te heftig en heb ik naar boven geschreeuwd dat hij beneden moest komen, wou het niet verder in mijn eentje doorstaan. Wauw wat een pijn, ik kreeg geen pauzes meer pfff pfff nooit weer zei ik, nooooooit weer! Om half 7 gaf ik aan dat ik moest persen en dat er gebeld moest worden. Nog maar een half uurtje schat, nog maar een half uurtje, hou vol. Gek genoeg ging ik daarmee akkoord. Heb het gered tot 7 uur en daar was de huisarts eindelijk, 6 cm ontsluiting, haleluja… over de helft. Hij zou mijn vliezen breken, dan zou het sneller vlotten. Helaas bleek het vruchtwater niet helder, ze had  in het vruchtwater gepoept. Dan moet je toch naar het ziekenhuis, wat een domper.

Een beetje hulp nodig

Wij in onze auto met de huisarts achter ons aan in zijn eigen auto richting ziekenhuis. Wat een helse rit was dat. Een weeën-storm, ik dacht echt dat ik onderweg zou bevallen, kon het niet meer opvangen. Na een rit van 20 minuten stonden we voor de ingang. We werden door onze huisarts overgedragen aan het ziekenhuis en hij wenste ons succes en sterkte. De verloskamer was kil en onpersoonlijk maar dat kon me niets meer schelen, dit kind moest er uit, NU! De laatste 2 cm wou maar niet vlotten en ik moest in allerlei vreselijk oncomfortabele houdingen liggen. Het was inmiddels 9 uur en had al meer dan 2 uren persweeën die ik weg moest puffen, wat een uitputtingsslag.

Bij 9.5 cm mocht ik eindelijk voorzichtig toegeven aan de drang, wat een opluchting. Ik mocht iets gaan doen in plaats van tegenhouden. Vanaf toen was de pijn niets meer, we zouden ons kindje krijgen. Helaas na een uur persen nog weinig resultaat en ging de hartslag wat omlaag bij elke wee, de gynaecoloog werd er bij geroepen. Ineens waren er zoveel mensen in de kamer, best wel beangstigend. Er was gelukkig een heel lieve verpleegkundige die naast me bleef staan en me gerust probeerde te stellen maar ook eerlijk bleef op een rustige manier, wat ik heel fijn vond. Ze was er bijna, maar had een beetje hulp nodig voor het laatste stukje. Ik vond op dit punt alles goed, als ze er maar levend en gezond uit zou komen.

Een meisje

Er werd een knip gezet en met de vacuümpomp kreeg ik wat hulp, na een paar keer persen is ze om 10.30 uur gezond en wel geboren en werd ze op mijn borst gelegd, wauw wat een prachtig mooi mensje. We wisten niet wat we zouden krijgen, meisje of jongen. Een prachtige dochter, genaamd Renee! 4050 gram 54 cm lang. Tranen van geluk, enorme liefde maar ook opluchting. We did it!

Ze deed het heel goed, maar omdat het best zwaar was geweest voor mij en haar moesten we ter observatie een nachtje blijven. Ik heb de hele nacht naar haar liggen kijken, zo lief zo mooi. De volgende ochtend mochten we haar gewoon mee naar huis nemen. Zo gek, ze is echt van ons. Ik ben moeder!

Dit was mijn eerste bevalling, heftig maar heel bijzonder. Een krachtige gebeurtenis die totaal ander liep dan ik had gedacht. Hoe ging dat bij jullie, precies zoals je dacht of totaal anders.

Binnenkort mijn 2e bevallingsverhaal, stay tuned…

X Margje